Vakantie

Toch even een blogje vanaf de camping. Er is alleen draadloos internet in de recreatieruimte en de 100 meter in de omgeving daarvan. De recreatieruimte sluit om 10 uur 's avonds en dan gaan wij buiten zitten, want daar hebben we ook nog internet. Er zitten hier nu maar een paar mensen, maar net waren er 2 dames die de hele tijd zaten te kletsen en een of ander muziekje op de achtergrond aan hadden staan. Ik stoorde me er nogal aan, maar heb er niks van gezegd. Ik heb zelf de hele tijd mijn geluid heel zacht staan, zodat ik anderen niet tot last kan zijn.

Verder is het een werkvakantie, de vriendin waarbij ik logeer, in de tent, helpt hier op de camping de dieren verzorgen, dus ik ben haar daarmee aan het helpen. Misschien maak ik later deze week wat foto's van de dieren die hier zijn. Gisteravond geholpen bij een activiteit met de kinderen, ze mochten versieringen knutselen en tekenen.

Ik reageer nog niet op andere blogs, want ik gebruik bij het lezen van die blogs de spraakfunctie van mijn hulpprogramma op de laptop, misschien neem ik later deze week mijn oortjes mee, dan kan ik wel gewoon de spraakfunctie gebruiken zonder dat andere mensen daar last van hebben.

Zonnestralen

Ik zie de zon in je ogen stralen
Als je gedachten naar mij afdwalen

Als je naar mij kijkt en lacht

Ik weet dat je aan mij dacht

En die lieve blik in jouw ogen

Heeft tegen mij niet gelogen

Ik wil een ster van de hemel plukken

Maar de hemel valt uiteen in stukken

Een zonnestraal die op ons pad scheen

Een kring van lichtstralen om ons heen

Het licht dat weerkaatst in een kristal

Ik weet niet wat ik nog meer zeggen zal

(Hierna ben ik 6 dagen op vakantie, ik reageer dus later op blogjes en schrijf zelf ook geen blogjes. Mijn laptop is wel mee.)

Syndroom van wilkie

Ik schrijf soms weinig, omdat ik elk moment dat mijn vriendje tijd heeft voor mij wil benutten, want het gaat niet altijd goed met hem. Als het slecht gaat is hij minder vaak op MSN en dus benut ik de momenten dat hij er wel is goed. Hij heeft het syndroom van Wilkie. Ik kan zelf niet goed uitleggen wat het inhoudt, daarvoor verwijs ik jullie door naar deze blog: syndroom van wilkie. Ik heb een paar keer gereageerd op deze blog en toen heeft het meisje dat deze blog schrijfto ok een keer bij mij gereageerd, daarna hebben we mailcontact gekregen, wat best fijn is. Zo weet ik wat ik kan verwachten na de operatie bijvoorbeeld.

De ontvoering

Floor loopt door de school. Het is zo stil. Waar is iedereen toch? Dan legt iemand een hand over haar mond en trekt haar mee een lokaal in, Floor spartelt en beweegt, probeert te gillen, maar er komt geen geluid langs die hand. Dan krijgt ze een doek voor haar ogen, hij wordt strak vastgemaakt en dan ziet ze niets meer. Ze wordt opgetild en meegenomen. Een klap en dan merkt ze niets meer.

Floor wordt wakker. Ze voelt dat er een touw om haar polsen en enkels zit. Ze ziet niets, maar hoort toch van alles: piepende remmen, dichtslaande autodeuren, mannenstemmen en dan hoort ze een kofferbak opengaan. Ze wordt opgetild, even later voelt ze dat ze een trap afgaan. Floor wordt op iets zachts neergelegd en ze hoort de mannen de trap weer oplopen en een sleutel in het slot omdraaien.

Dan hoort ze voetstappen in de ruimte. ‘Thomas, heb je je zakmes nog?’ hoort ze dan. ‘Waar ben ik? Wie zijn jullie?’ vraagt Floor angstig. Haar blinddoek wordt afgetrokken en ze ziet eerst niets, zo donker is het. Dan ziet ze een paar kleine raampjes bovenin waar een beetje licht doorheen valt. Ze ziet een trap, een klein tafeltje en een paar oude matrassen waarop een jongen en twee meisjes zitten. ‘Thomas, mag ik je zakmes?’ zegt een van de meisjes, die vlak voor haar zit. De jongen geeft een zakmes aan het meisje. ‘Ann, zou je ons niet voorstellen? Ach, ik zal het wel doen.’ zegt de jongen, ‘Ik heet Thomas, dit is Veroniek en dat meisje dat de touwen losmaakt is mijn zusje Ann. En hoe heet jij?’ Het is even stil en dan zegt Floor: ‘Ik ben Floor, maar waar zijn we en wat doen we hier?’. Ann heeft inmiddels de touwen los en legt ze op het tafeltje. ‘O, we zijn doodleuk ontvoerd door twee mannen, ik zou niet weten wat ze met ons willen doen en wat ze hiermee willen bereiken. zegt Ann, die zich druk maakt. Veroniek heeft nog niets gezegd tot dit moment: ‘Gaan we nog eens verder met dat ontsnappingsplan?’ En dan tegen Floor: ‘We zijn bezig met een ontsnappingsplan. Eergisteren hebben we het bedacht.’

Na een half uur leggen Veroniek en Ann de dekens recht en iedereen gaat slapen.

De volgende ochtend wordt Floor wakker van een piepende deur. Een van de ontvoerders komt binnen met een bord, waar een stapel boterhammen op ligt. Hij zet hem neer op het tafeltje en loopt dan snel weer weg. Even later hoort Floor de sleutel omdraaien in het slot. Dan staat Thomas op en pakt het bord van het tafeltje af. Hij gaat weer zitten op een van de matrassen. ‘Wie wil er kaas en wie hagelslag?’ vraagt hij alsof ze aan het picknicken zijn. Veroniek en Ann gaan rechtop zitten en graaien allebei een boterham van het bord. ‘Floor, wil je ook iets eten?’ vraagt Thomas dan. ‘Ja, als er nog iets is.’ zegt Floor terwijl ze rechtop gaat zitten. Thomas geeft haar een boterham en zegt: ‘Natuurlijk, we delen wat er is.’. ‘Wanneer zouden die engerikken weer weggaan?’ vraagt Ann zich hardop af. Veroniek eet haar boterham op en loopt naar het tafeltje. Dan zet ze het tafeltje onder het raam. Samen met Floor verschuift ze de matrassen. ‘Nu is ons interieur ook eens wat gezelliger.’ zegt Veroniek, ‘Wie weet hoe lang we hier nog zitten.’.Even later horen ze de mannen praten. De deur valt in het slot en de motor van de auto wordt gestart. ‘Ze zijn weg.’ zegt Thomas. Ze luisteren nog even, maar ze horen het volgende kwartier nog niks.

‘Kom, dan proberen we of het raam open kan en of we er doorheen kunnen.’ zegt Ann en ze staat al op het tafeltje. Ze maakt het raam open en ziet dat het groot genoeg is om doorheen te klimmen. ‘Kom Veroniek, ga jij eerst.’ zegt ze en stapt weer van het tafeltje af.

Een half uur later staan ze allemaal buiten en lopen naar de straat. Daar kijkt Ann eerst welke kant ze het beste op kunnen gaan. Ze lopen tot de bushalte en kijken waar de bus heen gaat. ‘Leeuwarden’ leest Thomas hardop, ‘de volgende bus komt om kwart over elf, de bus gaat om het uur.’ ‘Moeten we niet eerst naar het politiebureau?’ zegt Ann tegen hem. ‘Zie jij hier ergens een politiebureau? Ik niet en het ziet er hier niet erg groot uit. Ik denk dat er in Leeuwarden wel een politiebureau is.’. Ann knikt en zegt: ‘Hoeveel geld hebben jullie bij je? Of heeft iemand nog een strippenkaart?’ Thomas voelt in zijn zakken en vindt een strippenkaart. ‘Kijk, hier zitten vast nog genoeg strippen op voor ons allemaal.’ zegt hij.

Eenmaal in Leeuwarden vragen ze aan een paar mensen de weg naar het politiebureau. Ze zijn er al snel en Thomas doet het verhaal. De politie vraagt ze allemaal apart van elkaar om het verhaal te doen. Dan wordt gevraagd wat de plaats is waar ze opgesloten zaten. Dan vertelt Floor dat ze het heeft gezien bij de bushalte op het bordje. ‘Er stond op het bordje ‘Stiens’.’ zegt ze. Ze wisselen de emailadressen uit en dan worden ze naar huis gebracht door de politie. Thuis mogen ze het hele verhaal nog een keer vertellen aan de ouders.

Een paar weken later zit Floor achter de computer. Ze is aan het MSN’en met Ann. Haar ouders kijken het nieuws op de tv. Dan hoort ze dat twee mannen in de buurt van Leeuwarden zijn opgepakt door de politie. Floor zegt tegen Ann dat ze het nieuws aan moet zetten. Floor typt naar Ann: ‘Volgens mij zijn dat die mannen die ons ontvoerd hebben.’ Daarna gaan ze offline.

Het kan zijn dat dit verhaal een ander lettertype heeft dan normaal, dit komt omdat het gekopieërd is uit een word-document en ik normaal altijd gewoon op de site in het bericht schrijf. Dit verhaal heb ik ooit geschreven voor een wedstrijd en ik heb nooit meer iets van die wedstrijd gehoord.

Regen

Na deze titel denk je vast dat ik ga klagen over de regen, zoals vele Nederlanders zouden doen. Dat was mijn plan dus niet. Na de regen zie ik tijdens het wandelen veel naaktslakken. Veel reacties zullen dan zijn: bah, iel of jakkes. Ik vind naaktslakken mooi, ik weet niet precies waarom, maar ik vind ze mooi om te zien. Na die regen van de afgelopen dagen was ik gisteren de hond aan het uitlaten en had ik mijn fototoestel mee. Dit fototoestel, nouja een digitale camera, heb ik nieuw sinds dinsdag, het was een cadeautje voor mijn diploma-uitreiking van mijn ouders.. Mijn plan was om foto's te nemen van de zonsondergang, maar deze was niet erg mooi.

Toen kwam ik allemaal naaktslakken tegen, die overstaken of al bijna bij het gras waren. Ik heb een aantal foto's gemaakt en hieronder een paar mooie.

En hier nog een bewijs van de regenval van de afgelopen dagen:

En toch nog even een foto van de lucht als de zon ondergaat:

Rozen

Ik heb een week geleden met de diploma-uitreiking 3 rozen gekregen. De rode van de ouderraad, de grote witte (met roze) van de begeleiding van het buitenhuis waar ik woon in Grave en de kleine wit met roze van een van de begeleidsters van het andere buitenhuis waar ik tot half april woonde.

Deze rozen waren binnen 3 of 4 dagen allemaal al geknakt, de kopjes hangen naar beneden. Toch heb ik gisteren maar even een foto gemaakt. Op de achtergrond het groenen rolgordijn waarover ik in het mysterie van het groene lichtje al schreef.

Kikkerdromen

Een kikker sprong op
Uit een droom over een andere kikker
Maar tegelijk zag hij een vlieg
Hij vergat de droom op slag
En dacht alleen nog maar aan de vlieg
Hap, slik en de vlieg was weg

Terwijl de vlieg ook nog maar net wakker was
En hij de kikker niet had opgemerkt
Aan de kant van het water
De kikker viel weer in slaap
En droomde weer over de andere kikker
Een kikker die geen vliegjes eet
Die nog maar net wakker zijn


Dit gedicht heeft ook op mijn vorige blog gestaan, maar het is in tussentijd iets veranderd.

Schrijfstijlen

Iemand zei laatst tegen mij dat hij tijdens het lezen van het boek dat onze club had gemaakt voor hem bij ieder stukje precies wist wie het had geschreven zonder al te kijken naar de naam die eronder stond. (Dit boek was een boek met alerlei stukjes door iedereen geschreven). Ik herkende dit wel, als je niet weet van wie je iets leest dan herken je het meestal wel aan de schrijfstijl. Iedereen schrijft op zijn eigen manier, dus schrijven is iets persoonlijks, het vertelt iets over jou. Ik had zelf alle stukjes uit het boek ook gelezen en de grammatica en spelling verbeterd, en aan elk stukje was te merken van wie het kwam.

Dit heb ik ook met blogs die ik lees, maar daarbij weet ik meestal al van wie ze zijn. Het is nou net dat ik niet zomaar allerlei blogs lees, ik lees alleen blos waarvan ik de stijl fijn vind. Net als boeken, sommige boeken hebben geen fijne stijl om te lezen, dan stop ik er al mee na een paar bladzijdes of hoofdstukken.

Binnekort zijn er op mijn blog gedichten en verhalen te vinden, ik wilde ze er eerst niet opzetten, maar ben van plan om het toch wel te doen. Dan kan ik aan de reacties wel merken wat de lezers ervan vinden, misschien motiveert dat mij om meer te schrijven.

Gelezen in juni

De leeuwenkinderen. en Oakley - Angus, Maisie en Travers McNeice.
Dit is een erg mooi boek dat waargebeurd is, de kinderen schrijven zelf stukken over hun leven in Afrika, waarheen ze zijn verhuisd. Ze hebben eerst gewoond in Engeland.  Je leest in het boek hoe ze omgaan met de moeilijke dingen en de ziektes in Afrika. Uiteindelijk blijven ze in een kamp wonen waar ze leeuwen onderzoeken. Daarom heten ze de leeuwenkinderen. Oakley is hun kleine broertje, over hem worden ook stukjes geschreven.
Wel lezen: Als je van dieren houdt en wilt lezen hoe makkelijk deze kinderen bij de leeuwen in de buurt kunnen komen.
Niet lezen: Als je totaal niet van dieren houdt.

E.T. & E.T. op de groene planeet - William Kotzwinkle
E.T. heb ik niet helemaal gelezen, omdat ik de film al een paar keer had gezien. Omdat ik boeken luister en in mijn hoofd vaak er een beeld bij maak lijkt het teveel op de film. E.T. op de groene planeet heb ik wel helemaal gelezen. Dit boek begint als E.T. net vertrokken is van aarde en het hele verhaal door wil hij terug naar aarde, naar Elliot en zijn familie. Het is mooi om te lezen hoe E.T. pogingen doet om terug te reizen.
Wel lezen: Als je van Science fiction of fantasy houdt of als je de film van E.T. hebt gezien (dan raad ik aan om alleen het tweede boek te lezen).
Niet lezen: Als je niet van E.T. houdt, of niet van science fiction en fantasy.

Rokjesdag en andere lenteverhalen - Martin Bril
Een boek met verhalen over rokjesdag, de eerste dag dat alle vrouwen een rokje aandoen of een jurk of een korte broek. Het is de eerste dag in de lente dat het warm geneog is om de panty niet meer aan te hoeven. In dit boek staan ook andere lenteverhalen, over bloemen en bomen.
Wel lezen: Als je wilt weten wat rokjesdag is.
Niet lezen: Als je niet van korte verhalen houdt.

De kronieken van Bridei - Juliet Marillier
Dit is een trilogie over Bridei, die eerst als klein jongetje bij een druïde komt en later koning wordt. Hij leert een meisje van het goede volk kennen, dat zijn allerlei verschillende schepsels, het zijn geen dieren, maar ook geen mensen. Dit is dus een fantasytrilogie. Eerst mag Bridei niet omgaan met dit meisje, maar uiteindelijk trouwt hij toch met haar. Hij moet als koning ook oorlogen voeren en spionnen uitsturen. Je leert niet alleen het verhaal van Bridei kennen maar ook van zijn keltische spion en van een prinses van de lichtende eilanden.
Wel lezen: Als je nieuwsgierig bent geworden of van fantasy houdt.
Niet lezen: Als je totaal niet fan fantasy houdt.
Ik ben zelf nog in het laatste deel bezig, het eerste deel heb ik in maart of april al gelezen en deel 2 heb ik in mei en juni gelezen.

Kennismakingsdag op Helicon

Gisteren schreef ik al dat ik een kennismakingsdag had op Helicon. Ik was er op tijd, er zaten al wat andere leerlingen in de aula. Er kwam een docent langs die vroeg waarvoor je kwam, er waren ook leerlingen voor een kennismaking van de opleiding dierenverzorging. Mijn klas ging om 9 uur naar een lokaal en daar kwam de manager van de opleiding zich even voorstellen. Wat zij niet vertelde, maar ik al wist, is dat ze ook de zorgcoördinator is van de school. Dat betekent dat ze ook contactpersoon is voor mensen die een beperking hebben of meer hulp nodig hebben. Daarom kende ik haar dus al, zij zat ook bij mijn intakegesprek.

We gingen daarna in een kring zitten en moesten iets uit onze tas pakken en ons voorstellen, met iets wat je dus bij je had. Eerst stelde een van de 2 coaches zich voor. Ik zit in een klas van ongeveer 19 leerlingen. Dat zijn dan 2 jongens en 17 meisjes. Een van de jongens heeft al 2 mbo-opleidingen gedaan, maar hij wilde een diploma op een hoger niveau. Er zitten twee meisjes in de klas die Laura heten. Een daarvan kende ik al, want die had ook 1 dag meegelopen in december, precies in de week dat ik daar ook meeliep. Zij kwam meteen naast mij lopen en zei al dat ze mij nog herkende. Zij heeft mij toen tijdens de rondleiding nog geholpen. Voor die rondleiding kwam nog een leuke opdracht, we moesten in 2 groepen de coaches beschrijven, dus zij gingen het lokaal even uit. Mijn groep had de docente die al iets meer over zichzelf had verteld in vergelijking met de andere. Daarnaast had ik het voordeel dat ik in december een week had meegelopen en dus al wat kon vertellen over haar.

Na de rondleiding gingen we een filmpje kijken dat was gemaakt over de eerstejaars. Ze waren op een boerderij met vmbo-leerlingen en waren daar aan het werk met dieren. Na dit filmpje zouden we gaan vilten, maar dti ging niet door. We lagen namelijk achter op schema. We mochten nog even praten. Daarna moesten we werkschoenen passen en daar kregen we een formulier mee waarmee we die schoenen kunnen bestellen. Hierna hadden we de testen voor taal en rekenen, waarover ik al schreef in mijn vorige blogje. Dit was dus niet echt geweldig (ik denk nu: RAMP). Ik zat daar en de coach die erbij was die zei dat er iemand aankwam om mij te helpen. Die persoon zette het programma groter met controltoets en het wieltje van de muis. Dit werkte niet voor mij, de helft van het tekstvak viel buiten het beeld en als we het vak in beeld zetten dan sprong-ie uit zichzelf terug, dus kon ik de eerste helft van de zinnen niet lezen. Toen is de coach maar vragen gaan voorlezen. Dit werkte ook niet echt, want dan moest ze stukjes steeds herhalen omdat ik er anders geen berekening van kon maken en niet op een antwoord kon komen. Ze hebben er nog iemand bijgehaald en die heeft een of ander vergrootglasprogramma (leuk galgjewoord!) aangezet, maar daarmee kon ik het ook niet lezen. Toen hebben ze nog even overlegd en kwam de coach terug en zei ze dat ik mocht gaan, want dit was zo niet te doen. De test begon om half 12 en om 12:04 was ik weg. De rest van de klas zat druk die testen te doen.

Ik ben naar de bushalte gelopen en was best gefrustreerd. Bij de bushalte heb ik nog bijna een kwartier gewacht, want ik was te laat voor de ene bus en veel te vroeg voor de andere bus. Ik sms'te mijn vriendje of hij een uur later op MSN kon zijn. Daarna heb ik mijn MP3 gepakt en die heb ik pas uitgezet toen ik in Grave terug was en even naar de winkel ging voor beltegoed. De rest van mijn dag was nog wel leuk en 's avonds ben ik wezen stappen met de dochter van vrienden van mijn ouders waar we ook hebben gegeten. Het was heel leuk, ik ga normaal bijna nooit stappen.